Այժմ ապ­րե­լու ու ա­րա­րե­լու, գոր­ծե­լու ու կի­սա­տը շա­րու­նա­կե­լու ժա­մա­նակն է

Ա­կանջ­նե­րիս մեջ պա­տե­րազ­մի ձայնն է, մաշ­կիս վրա՝ հրա­նո­թի բե­կո­րից մնա­ցած սպին: Տե­սա­ծը, լսածն ու զգա­ցա­ծը նկա­րագ­րե­լը բարդ է, հեշտ չէ նաև հի­շել այդ մա­սին: Ի­հար­կե, հաղ­թա­նա­կը մերն է լի­նե­լու, բայց ար­կե­րի տրա­քոց­նե­րի ձայ­նե­րը երևի թե ամ­բողջ կյան­քում չեն լքի ինձ: Դա միայն ո­րոտ չէր, որ փոքր-ինչ վնա­սել է նաև լսո­ղու­թյունս, դա խա­ղաղ եր­կն­քին նա­յող մա­նուկ­նե­րի ճիչն է, մի­նու­ճա­րին ճա­կատ ու­ղար­կած մոր ա­ղոթքն ու սահ­մա­նին «Այն­պես պիտ ծե­ծենք, որ հի­շեն հոր հար­սա­նիք» եր­գով կռ­վող իմ հայ­րե­նա­կից­նե­րի խրոխտ եր­գը: «Ի­րա­տե­սի» հեր­թա­կան հրա­պա­րա­կումն էի պատ­րաս­տում Մար­տու­նի քա­ղա­քի հա­մայն­քա­պե­տա­րա­նում, երբ ա­րյուն­ռուշտ թուր­քը թի­րա­խա­վո­րեց մաս­նա­գի­տա­կան գոր­ծու­նեու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նող լրագ­րող­նե­րիս: Մի­նու­ճար որ­դուն ճա­կատ ճա­նա­պար­հած տիկ­նոջ մա­սին էի գրում: «Մի մի­նու­ճար տղա ու­նեմ, սահ­մա­նին է, եր­րորդ պա­տե­րազմն է կռ­վում, դե հի­մա ինձ ա­սեք՝ ես ու՞ր գնամ, ինչ­պե՞ս գնամ: Քույր ու եղ­բայր­ներ ու­նեմ թե՛ Երևա­նում, թե՛ Ռոս­տո­վում ու Սո­չիում, բայց ու­զում եմ տղա­յիս հնա­րա­վո­րինս մոտ գտն­վել: Ինձ մի հարց­րեք՝ ին­չու չեմ գնում այս­տե­ղից, ձեր հար­ցի պա­տաս­խա­նը սահ­մա­նին կռ­վող իմ տղան է»,- պատ­մում էր մար­տու­նե­ցի կինն ու պատ­գա­մում ա­րար աշ­խար­հին՝ խա­ղա­ղու­թյունն ան­պա­կաս ա­րեք Եր­կիր մո­լո­րա­կից:
Հրե­տա­կո­ծու­թյան պա­հին հա­մայն­քա­յին շեն­քում միայն տղա­մար­դիկ էին ու ֆրան­սիա­ցի մեր գոր­ծըն­կեր­նե­րին ու­ղեկ­ցող թարգ­ման­չու­հի-լրագ­րո­ղը: Իմ զրու­ցա­կից տի­կինն ու նրա հարևան­նե­րը տուն էին գնա­ցել: «Քա­նի դա­դար է, գնանք հաց ու­տենք, նո­րից հետ գանք»,- ա­սա­ցին կա­նայք ու հե­ռա­ցան: Գու­ցե բա­րին էլ դա էր, քան­զի այդ օ­րը թշ­նա­մին միայն քա­ղա­քա­ցիա­կան օ­բյեկտ­ներն էր թի­րա­խա­վո­րել:

Ա­ռա­ջին ու երկ­րորդ պայ­թյու­նից հե­տո շեն­քի ա­պաս­տա­րա­նի տե­ղը չգտ­նե­լով, ես ու գոր­ծըն­կեր­ներս ան­մի­ջա­պես միաց­րինք տե­սախ­ցիկ­ներն ու գոր­ծի ան­ցանք: Չէինք գի­տակ­ցում երևի, որ պայ­թող հա­ջորդ ար­կը կա­րող է շատ մոտ լի­նել, մենք էլ՝ նրա զո­հը: Սկ­սե­ցինք վա­վե­րագ­րել պա­տե­րազ­մը: Պայ­թյուն­նե­րը շա­րու­նակ­վում էին, բայց մենք չէինք ըն­կր­կում, նկա­րում էինք: Շեն­քից դուրս գա­լուց հե­տո միայն զգա­ցի՝ վի­րա­վո­րում եմ ստա­ցել: Թեև ար­դեն հաս­կա­ցել էի՝ բե­կո­րա­յին վնաս­վածք ու­նեմ, բայց նաև գի­տակ­ցե­ցի՝ ինձ­նից ա­ռա­վել ծանր վի­ճա­կում մար­դիկ կան, ու վի­րա­վոր լի­նե­լով, շտա­պե­ցինք բու­ժօգ­նու­թյուն ցույց տալ, վի­րա­վոր­նե­րին հասց­նել մո­տա­կա բուժ­կետ: Այն, ինչ այս օ­րե­րին ա­նում են մեր բու­ժաշ­խա­տող­նե­րը, հե­րո­սու­թյուն ան­վա­նե­լը քիչ է: Վայր­կյան­նե­րի ըն­թաց­քում ախ­տո­րո­շում են, վի­րա­հա­տու­թյուն նշա­նա­կում ու ա­նում անհ­նա­րի­նը: Տե­ղի ու­նե­ցա­ծը եր­կար կա­րե­լի է պատ­մել, բայց աժմ ապ­րե­լու ու ա­րա­րե­լու, գոր­ծե­լու ու կի­սա­տը շա­րու­նա­կե­լու ժա­մա­նակն է: Վս­տահ եմ՝ Աստ­ված մեզ՝ փոր­ձու­թյան մի­ջով անց­նող­նե­րիս, փա­ռա­պանծ հաղ­թա­նա­կի ճա­նա­պար­հով է ուղ­ղոր­դում:

Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աստղահուզում
• Ով էլ սպասելով մնաց՝ որդուն, ամուսնուն, եղբորը
• Բարձր ԱՆԲԱՎԱՐԱՐ գնահատական
• «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի»
• ՆԱ` լույս-փրկության Արահետը
• Սիրերգ
• Սերակարոտ
• Ախթալան և հարակից 6 բնակավայրերը 5 օրով նորից կկտրվեն արտաքին աշխարհից
• Ինչու՞ և ինչպե՞ս
• Աղոթք
• «Հունվարին պարենային մի շարք ապրանքատեսակների գծով երկնիշ գնաճ է գրանցվել»
• Իշխանությունը պայքարում է իր իսկ ծնած երևույթի դեմ
• Բուհի ռեկտոր ընտրողը նախարարն է լինելու
• Աղջիկներս Շուշիում տուն են կորցրել, բայց ամենամեծ կսկիծն այնտեղ մնացած մյուս դստերս շիրիմն է
• Երազել ու թռչել, այո, պետք է, բայց ձեր իշխանությունը բոլորին է թևաթափ անում
• Պատերազմի պատրաստվելը դպրոցական հանդես չէ, որ չհասցնեիք
• Արծրուն Հովհաննիսյանը մեկ բառ պետք է ասեր՝ ներողություն
• «Հայաստանի ու Ադրբեջանի մասով Իրանը փոխել է հռետորաբանությունը»
• Իշխանությունն արտահերթ ընտրության թեման 2-րդ պլան է մղում
• Փաշինյանն ու Ալիևն Շուշիի մասին նույն բանն են ասում

Մեկնաբանություններ